извор: The Times
Наградното жири го избра Џеси Дарлинг откако изложбата на неговите дела, вклучително и Јунион Џек знамето изработено од челични шипки беше изложена на местото на оддржувањето на овогодинешната награда, Таунер Истбурн.
Алекс Фаркухарсон, директорот на Тејт Британија и претседател на жирито, рече дека има „енергија“ во работата на Дарлинг што „продира длабоко и делува оригинално во овој момент“.
„Употребата на материјали и референци за тековниот момент, за националноста, за светот на работата, за структурата на моќта, за несебичноста, за британството, беше многу експресивно и оригинално изразено“, рече Фаркухарсон. „Постои чувство во делото дека овие слики се вообичаени, но во процес на колапс; светот што ни е препознатлив изгледа делириозен, пореметен“.
Дарлинг (42) е роден во Оксфорд и живее во Берлин. Тој претходно зборуваше за тоа како невролошката болест му го парализирала поголемиот дел од десната рака, принудувајќи го во претходната работа да размислува за „хронична болест... јас со мојата ранета десна рака“.
Додека Дарлинг беше во потесниот избор за неговите изложби Без медали, без панделки во Модерна уметност Оксфорд и Куќишта во Лондонскиот уметнички центар Камден, на членовите на жирито исто така им беше дозволено да ја разгледаат неговата изложба во Таунер Истбурн заедно со другите уметници од потесниот круг.
Фаркухарсон рече дека Дарлинг размислувал за градот со нова инсталација со референци за Истбурн, на јужниот брег на Англија, кој е на „прагот, на работ на Британија“. Дарлинг, кој се идентификува како транс маж, исто така ги истражува прашањата за идентитетот и инклузивноста, рече Фаркухарсон.
Во жирито беа Мартин Кларк, директорот на Центарот за уметност Камден, каде што имаше изложено Дарлинг, и директорката на колекцијата Wellcome, Мелани Кин. Тие ја пофалија употребата на Дарлинг на вообичаени предмети како што се бетон, лента за опасност, канцелариски датотеки и мрежни завеси за да „пренесат познат, но делириозен свет“.
Дарлинг ја освои првата награда од 25.000 фунти, додека другите тројца уметници кои влегоа во потесниот круг - Гислајн Леунг, Рори Пилгрим и Барбара Вокер - освоија по 10.000 фунти.Додека претходните победници како што се Сер Ентони Гормли (1994), Демиен Хирст (1995) и Рејчел Вајтрид (1993) станаа познати имиња, вредноста на наградата беше доведена во прашање од критичарите во последниве години.
„Овогодинешната и минатогодишнита беа толку добро прифатени“, рече тој. „Ги гледате бројките што доаѓаат [на изложбата]. Одново и одново има влијание. Ние сакаме да го презентираме во Тејт, но истото го прават и нашите партнери [како што е Towner Eastbourne].
„Интересот е таму. Името „Тарнерова награда“ носи голема тежина и стана модел за многу меѓународни награди за современа уметност. Мислам дека сè уште ќе биде тука за својата 50-годишнина и понатаму“.
Но, Фаркухарсон рече дека е уверен дека наградата - спонзорирана од Тејт, која е домаќин на изложбата во Лондон секоја втора година - ќе биде околу 40-годишнината следната година.
Блаженство беше, во таа зора на Тарнеровата награда, да се биде жив, но да се биде уметнички критичар мора да било рај.
Во доцните осумдесетти, кога големите ѕверки - Хауард Хочкин, Гилберт и Џорџ, Лусијан Фројд, Ричард Лонг - се бореа. Во деведесеттите и раните 00-ти кога Демиен Хирст (расцепена крава), Крис Офили (измет од слон), Трејси Емин (кревет) и Грејсон Пери (грнчар со вкрстено облекување) ја разбеснија Средна Англија - средната и долната класа со традиционални погледи и начин на живот.
Во последно време, Тарнер се делува како награда од учтивост. „Не, прво вие“. „Не,пројдете прв“. Во 2019 година, парите од „сите мора да добијат награда“ ги поделија четворицата номинирани. Во 2020 година, годината на пандемијата, 100.000 фунти отидоа на десет стипендии за уметници. Во 2021 година, Array Collective, весел бенд од 11 уметници-активисти, го подели пленот. Во 2022 година, Вероника Рајан ја зеде наградата. Рајан може да направи свилена чанта од уво на свиња и скулптура со тивка убавина од послужавник за авокадо, но најсветлата, највредната и највозбудливата работа во британската уметност? Не.
И сега, конечно, малку забава. Џеси Дарлинг беше непослушното момче кое седи на последната клупа, во овогодинешната класа на пригушените добри послушни дечиња. Титловите дадоа се́ од себе за да го затапат Тарнер со кураторски проповеди за нееднаквоста, диспаритетот (или, во социо-политичките науки множина, „нееднаквости“ и „диспаритети“) и „ранливоста на нашите меки смртни тела“. Дарлинг беше нарушувачот, возејќи скршен ролеркоастер низ неговиот кварт на Таунер во Истбурн.
Се чувствував фрустрирано во негово име кога отидов да ја разгледам изложбата. Неговите дела се набиени во простор кој беше километри и километри премал за нив. Дајте му на тој човек магацин и нека се бунат неговите заштитни бариери, бетонски столпчиња и булдози со поткренати нозе да се распостелат. Најдоброто нешто во врска со анархичните, запрепастувачки скулптури на Дарлинг? Никакви манири.