Пред неколку години, на брегот на реката Замбези, посетив едно мало замбиско село каде што бев пречекан од „поглавицата“ - кој, всушност, беше жена - со зборови што никогаш не ги заборавив. „Моето име е Елизабета“, рече таа, „исто како нашата кралица“. Во едно зафрлено, правливо село, чијшто единствен довод на вода беше цевководот, таа зборуваше за нашата кралица со голема наклонетост и почит, иако тие сигурно никогаш не се сретнале.
Така е и низ целиот свет.
Кога некој зборуваше за „кралицата“, тие мислеа на нашата кралица. Таа беше физичко олицетворение на Обединетото Кралство, што беше неизмерно многу во нашата национална корист.
Речиси седум години имав среќа да имам неделна ауденција со кралицата, во која секоја тема беше отворена за дискусија - ниту една тема не беше забранета за дискусија.
Брзо дознав колку е добро информирана за животите на нејзините поданици - и колку многу се грижи за нив.
Нејзиниот фокус секогаш беше на влијанието на личното на политиката. Неа ја засегаше судбината на нациите, но исто така и судбината - и шансите за живот - на секој поединец низ ОК.
Ауденцијата меѓу монархот и премиерот е приватна. Никој друг не е во собата и не се води евиденција, иако во мојот случај - присуствуваше група корги (најчесто, но не секогаш, добро воспитани).
Кралицата никогаш не беше едноставно пасивен слушател. Таа поставуваше прашања и нудеше акутни обзервации. Секој мудар премиер би слушал внимателно, сеќавајќи се дека таа се среќавала со нивните претходници од Винстон Черчил наваму.
Засекогаш ќе молчам за суштината на моите дискусии, но можам да кажам дека тие секогаш беа корисни, обично беа забавни и можеа, во тешки моменти, да бидат катарзични. Нивната целосна приватност беше голема сила. Тие беа прилики кои се негуваат во сеќавањето, а кога го прекинав тој неделен ритуал, ми недостасуваше повеќе од речиси секој друг аспект да бидам премиер.
Откако го напуштив бројот 10, имав среќа што можев да и служам на кралицата во други функции. Во 2012 година бев поканет да основам и да претседавам со јубилејниот дијамантски труст на кралицата Елизабета. Откако собрав средства низ ОК и Комонвелтот, ја прашав кралицата како би сакала да се потрошат парите.
Нејзиниот одговор беше типичен. Таа побара да ги идентификуваме и негуваме потенцијалните млади лидери во секоја земја од Комонвелтот; и да се лекува превентивно слепило во сите нејзини земји од над 50.
Ова го правевме речиси една деценија додека нашите ресурси не беа исцрпени.
Работата на добротворната организација буди многу спомени, но најмногу годишната посета на младите лидери на кралицата да се сретнат со монархот во Бакингемската палата. Облечени во своите најубави облеки -многумина во живописни национални носии - тие формираа долга низа на возбудени млади луѓе, сите со извонредни достигнувања, да се ракуваат со кралицата и да ја добијат својата награда за млад лидер. Кралицата се радуваше на средбите со нив.
На секоја церемонија на доделување награди таа остануваше долго по одреденото време. Нејзината надеж беше дека како што овие млади лидери се зголемија во влијанието, многу од нив ќе останат цврсти пријатели и поборници за пријателство и соработка, не само со ОК туку и низ Комонвелтот.
И денес, благодарение на програмата за слепило, мажите, жените и децата кои некогаш биле слепи сега можат да гледаат. Сето ова се должи на хуманоста на кралицата. На овој начин, како и на многу начини, нејзиното наследство е широко, длабоко и значајно и ќе трае далеку во иднината.
Нашата нација - и нашето пошироко семејство околу Комонвелтот - сега тагува за навистина голем монарх.
„Наследство кое ќе трае далеку во иднината
Но, ниту една тага не може да биде толку голема како онаа што ќе ја чувствува нејзиното семејство. Меѓу сета наша тага, не смееме да заборавиме дека токму тие изгубија посветена мајка, баба и прабаба.
Во четвртокот, пред замокот Виндзор, еден млад човек беше прашан што значела кралицата за него. Јас го парафразирам неговиот одговор: „Таа беше нашата водилка; нашиот морален кодекс. Таа беше пример за тоа како треба да се однесуваме. Таа ја знаеше разликата помеѓу доброто и погрешното“. Каква поголема почит може да посака секој лидер? И колку е вистина.
Во петокот, кралот Чарлс III пристигна во Бакингемската палата и го остави својот автомобил за да ги поздрави илјадниците луѓе кои се собраа надвор. Додека се движеше кон портите, од толпата одекнаа целосно спонтани овации: „Боже чувај го кралот!“
Ништо не би му дало на Нејзиното Височество поголема удобност или радост од тоа, и додека ја гледав таа сцена, замислив друга: онаа на Н.М. Кралицата Елизабета Втора, со нејзината блескава насмевка и светло сини очи, гледајќи надолу на сите нас, уверена дека нејзината животна работа сега е завршена.
Сер Џон Мејџор беше премиер од 1990 година
Comments