Откако Мајкл Рејнолдс дипломирал на Универзитетот во Синсинати во 1969 година, тој заминал во длабочините на пустината Таос во Ново Мексико. Таму архитектот роден во Кентаки почнал да експериментира со рециклирани материјали, градејќи живеалишта кои изгледале морничаво како да се од некој друг свет и како да се слетале од вселената. Во реалноста, структурите на Рејнолдс - Земјените бродови (Earthships) - се токму спротивното: тие се издигнуваат од самата земја и се изградени од материјали кои инаку би биле отфрлени. Гуми, лименки и шишиња со кои се исшарани површините на градбите, кои се заоблени и закосени како мимика на околниот пејзаж на назабени планини и пустински појаси. Патниците кои возат по патот во близина на Земјениот брод - каде што и денес живее заедницата на Големата светска заедница на Земјените бродови- може да наидат на ѕидови со мозаици направени од лименки од пиво или куќи изградени од искористени гуми. Овие структури значително еволуирале низ децениите откако Рејнолдс ја изградил Палец-куќата, неговата прва „куќа од лименки за пиво“, а подоцна го патентирал неговиот метод за изградба со алуминиумски лименки во 1973 година.
Во нивната суштина, Земјените бродови се пасивни структури дизајнирани да обезбедат шест основни човечки потреби: удобно засолниште, електрична енергија, вода, управување со отпад, управување со отпадни води и обезбедување на храна.
Напојувани од сончева енергија наместо од традиционалната електрична мрежа, тие управуваат со отпадот, температурата и електричната енергија преку самостојни системи без да се потпираат на фосилни горива. Живеалиштата ја пренаменуваат пречистената отпадна вода за одржувањето на градините, користат двослојни оранжерии кои ја задржуваат топлината помеѓу нивните два ѕида како изолација и за растенијата и за луѓето кои стануваат овде и ја собираат истечната вода од нивните покриви. Вообичаено, ѕидовите на Земјените бродови се направени од стари автомобилски гуми исполнети со земја и наредени една врз друга со додадена земја, камења, бетон или кирпич за стабилност. Додека Рејнолдс инсистира дека функцијата, наместо естетиката, е главен приоритет, земјените бродови расфрлани по патот се визуелно впечатливи. Генијалноста на нивните рециклирани материјали често зазема централно место, со вообичаени предмети пренаменети и издигнати во нови контексти. Но, секој детал има своја корист: препознатливите заоблени ѕидови на Земјените бродови се дизајнирани да ја искористат сончевата енергија, намалувајќи ја енергијата потребна за загревање и ладење на неговите простории, а нивните алуминиумски лименки структурно функционираат како циглите.
Иако одржливата архитектура од овој вид беше популаризирана во Америка во 1970-тите, нејзините практики, на многу начини, се вкоренети во античките техники. Архитектурата на Индијанците во Пуебло низ пустината во Аризона, Ново Мексико и Колорадо има мноштво исти пристапи, но без додавање на пластика што може да се рециклира. Во 1969 година, Бакминстер Фулер - можеби најпознат по архитектурата на геодетската купола што ја дизајнирал и изградил - ја објавил својата книга „Оперативен прирачник за земјен вселенски брод“ . На своите страници, американскиот архитект, писател и филозоф го популаризираше терминот „Земјен вселенски брод“ како начин за разбирање на односот на човештвото со планетата. Фулер го следеше терминот со еколошка молба, пишувајќи: „Можеме да го направиме целото човештво успешно преку индустриската еволуција на науката која го зафаќа светот, под услов да не бидеме толку глупави да продолжиме да ги исцрпуваме во дел од секундата од астрономската историја уредните заштеди на енергија од милијарди години зачувување на енергијата на нашиот земјен вселенски брод. .“
Денес, основните начела на живеењето на земјените бродови ги надминуваат оние што се изложени во комплексот, каде што рециклираните градежни материјали и локални извори претставуваат решение за растечките прашања за пристап, на планетата која се загрева. Глобалната пандемија и безбројните екстремни временски настани од последниве години ги донесоа во фокус недостатоците на сложените глобални синџири на снабдување, го намалуваат пристапот до сировините и ризиците од потпирање на електричните мрежи. За кумот на Earthships, пандемијата беше доказ дека концептот што тој го промовирал ја достигнал својата зрелост. „Имаше луѓе - дури и богати луѓе - што чекаа во ред за храна“, се сеќава Рејнолдс. „Домовите станаа непогодни за живеење бидејќи мрежата стана нефункционална. Додека јас одев бос одев по мојот ходник и берев банани“.
Рејнолдс, кој беше принуден да се откаже од својата архитектонска лиценца во 2000 година поради неговите неконвенционални градежни практики, нема да дозволи законот да ја попречи неговата визија. Денес, радикалниот архитект води академија која ги учи неговите методи, тврдејќи дека надминувањето на традиционалните архитектонски практики претставуваат помудар - и поинклузивен - пристап кон горливите прашања. Заедничкиот аспект на овој пристап за споделување знаење може да се припише како светла точка на движењето но и за неговите ограничувања. Навистина, заедницата што се формирала околу Рејнолдс е толку изолирана што огромното мнозинство од заедниците на Earthship се во пустината во Ново Мексико. За начинот на животот на Earthship да допре до поширока публика, Рејнолдс признава дека неговите дизајни треба да бидат применливи. „Го следиме патот на автомобилот“, вели тој. „Тоа е ужасна аналогија, бидејќи автомобилот направи штета на Земјата, но добивањето дом на Earthship треба да биде исто толку лесно како да се изнајми автомобил“.
За да функционираат во други климатски услови, на земјените бродови може да им треба резервна батерија со вода или соларна енергија од 5 до 10 проценти, што е издржливост од суштинско значење за нивното пошироко прифаќање. И покрај прашањата околу приспособливоста на овие дизајни, можностите за нивната широка примена укажуваат на возбудлива иднина: Што ако основните начела на живеењето на Earthship би можеле да се искористат за се заменат живеалиштата за едно семејство? Како би можеле да се имплементираат во јавни простори?
За жителите и ентузијастите на земјените бродови, надежта е дека овие технолошки достигнувања - и посветеноста на домородните и одржливи градежни практики што тие ги претставуваат - ќе бидат прифатени надвор од нивната заедница. Историски гледано, движењата за враќање кон земјата станаа популарни во време на криза: за време на Големата депресија, по Втората светска војна и, преку сопствените напори на Рејнолдс, за време на енергетската криза во 1970-тите. Денес, среде итна климатска криза, овој синергистички пристап нуди пат кон повторно усогласување со природниот свет - оној за кој неговиот основач се надева дека ќе биде имплементиран и во урбани средини со висока густина покрај руралните. „Мојот ум секогаш се враќа на дрвото“, вели Рејнолдс. „Сето тоа е таму во природата. Треба само да бидеме доволно скромни за да го видиме тоа“.
Во Македонија Димче Ацков кој е „професионален сонувач“ покажува дека глобалните „земјени бродови“ не само што се возможни , туку тоа знаење можат да го надополнат , американскиот концепт со традиционални знаења надвор од Северна Америка, од кои што можат да црпат.