Како се раскажуваат 50 години историја на хип-хопот?

од Џон Караманика за Њу Јорк Тајмс

Хип-хопот е чудесна замрсеност без центар, сеприсутен дури и кога не е секогаш видлив.

Тој е извор на константна иновација, и историски текст зрел за разграбување. Тој е продолжение на рок, сол и џез традициите додека исто така експлицитно го разлабавува нивниот културен стисок. Тој еволуира побрзо од било кога - нови стилови се појавуваат секоја година, или побрзо, размножувајќи го потенцијалот на жанрот. И има влијание далеку над музиката: хип-хопот е исткаен во телевизијата и филмот, модата, рекламирањето, литературата, политиката и безборј други ќошиња на американскиот живот. Тој е lingua franca, невозможен да се избегне.

Премногу е широк да биде содржан само под еден шатор, или ограничен на еден наратив. Жанрот е огромен, нелинеарен и нескротлив. Има свои внатрешни кавги и недоразбирања, а засегнатите страни понекогаш се пријатели и соработници, а понекогаш со недоверба ледаат едни на други.

Па затоа во обидот да се каталогизира хип-хопот во целост, единствената разумна работа е да се препуштиш на какафонијата.

Рамо до рамо стојат стилски иноватори, кросовер суперѕвезди, регионални херои, познати личности на микромаркетите. Има такви кои инсистираат на својот примат и се гледаат себеси како центар на гравитацијата, и оние кои се горди студенти на играта и го разбираат своето место во поширокиот уметнички лак на хип-хопот. Има такви кои се универзално признати, и такви кои им се познати главно на познавачите. Има агитатори и акомодационисти. Почитуваните и злоупотребените. Некои дури си играат со границите на она што вообичаено се смета за рапување.

Сите заедно, овие уметници формираат семејно стебло на жанрот, она што ги истакнува мостовите помеѓу групите за кои вообичаено се дискутира одделно, и што ги нагласува начините на кои раперите - без разлика од кој град потекнуваат или ерата во која го нашле нивниот успех - се бореле со слични околности, креативни прашања и пречки.

Во 1970-тите, маалските забави во Бронкс им го отстапија местото на ноќните клубови, а разговорните D.J.s ги поставија темелите на посветените M.C. -ја да почнат да доминираат. Наскоро, упадот на капитализмот го отстрани и го спакува делот од овие настани во живо што беше најлесно да се пренесе: рапувањето.

Потоа отидоа во акција. До средината на 1980-тите, хип-хоп индустријата беше мал клуб, но голем бизнис, бидејќи публиката ширум земјата беше подготвена од комерцијалното објавување на песни од безброј уметници од Њујорк. Пристигна бран на она што наскоро станаа глобални ѕвезди: Run-DMC, LL Cool J, the Beastie Boys. Хип-хопот стана светска контракултура.

Кога зазорија 1990-тите, тој цветаше насекаде во оваа земја - на југ, на запад, на средниот запад - и се истури во глобалниот мејнстрим. Во средината на 90-тите, благодарение на работата на Biggie Smalls и Puffy, Tupac Shakur, Dr. Dre, Bad Boy и Death Row, стана центарот на американската поп музика и покрај отпорот на оние кои беа убедени дека на рок музиката и́ беше судено да владее засекогаш.

Во 2000-тите, центарот на моќта на жанрот се префрли од бреговите на југот, каде што жанрот цветаше (во голема мера далеку од контролата на главните издавачки куќи) во Мајами, Хјустон, Вирџинија, Атланта и Мемфис. 2 Live Crew, Geto Boys, Missy Elliott, Outkast, Three 6 Mafia - секој го апсорбираше она што беше увезено од остатокот од земјата и создаде новојазик и звучни рамки околу него. Хип-хопот стануваше широко споделен јазик со бројни дијалекти.

За сето време, жанрот се прошируваше, станувајќи комерцијално сѐ поуспешен и неизбежен со секоја следна година. Тој стана центристички поп, која пак ги отфрли сопствените дисиденти: подземјето на Њујорк и Лос Анџелес од 1990-тите; прогресивните инди сцени од 2000-тите; и SoundCloud рапот од 2010-тите. Во изминатите 20 години, хип-хопот беше одговорен не само за дел од најмасовната поп музика на оваа ера - Drake, Kanye West, Jay-Z, Cardi B - туку и неговите шаблони станаа отворен извор за изведувачите во други жанрови кои позајмуваат од него, што и го направија, и го прават, нашироко. Хип-хопот стана клучна заедничка точка на допир за кантри музиката, за регетонот, за хард рокот, за К-попот и многу повеќе.

Што се однесува до 50-годишнината, па , тоа е рамка на погодност. Датумот се однесува на 11 август 1973 година, кога DJ Kool Herc- во просторијата за рекреација во станбената зграда на улицата Сеџвик 1520 во Бронкс - наводно првпат измиксал две верзии од истата трака во еден беспрекорен брејк-бит. Тоа е, се разбира, еден начин да се размислува за биг-бенг моментот на хип-хопот, но во никој случај не е единствениот. Ако мислите дека рапувањето е наздравување, или зборување врз претходно снимена музика или зборување во ритмичка форма, тогаш хип-хопот постои повеќе од 50 години. Само прашајте ги Last Poets или DJ Hollywood, кој импровизираше со рими на микрофонот додека вртеше диско плочи. Исто така, во зависност од тоа кого прашувате, има и други кои претходно направиле два микса од истата трака.

Но, лукавството и цинизмот во обидот да се устоличи датум позади кој сите ќе можат да застанат одразува помрачна и позагрижувачка вистина, а тоа е дека хип-хопот со децении се сметаше за еднократна употреба, непријатност, аберација. Комеморацијата и устоличувањето се чинеше недостижно. Долго време, хип-хопот мораше да се расправа за своето вистинско место во поп-музиката и поп-културата, соочувајќи се со непријателства кои беа расни, правни, музички и пошироко.

Оттука, инсистирањето дека жанрот има точка на потекло, всушност е само уште еден начин да се инсистира на неговата важност, неговата стабилност и неговата иднина. Можете да се карате со конкретните детали - и многумина го прават тоа - но не со намера, а тоа е да се осигурате дека никој повторно не ја занемарува моќта и влијанието на жанрот.

Откако го кажавме ова, хип-хопот никогаш немаше да згасне, бидејќи ниту еден стил на поп музика не бил толку приспособлив и итар. Хип-хопот директно одговара на своите критичари, а ненамерно ги конзумира и става во нова рамка своите претходници. Тој е немирен и непосреден, понекогаш се менува толку брзо што не престанува да се документира самиот себе. Значи, ова е место за слетување за размислување и точка за отскокнување во следните 50 или повеќе години.