Koн крајот на 1950-тите, во време кога компонирањето и свирењето џез беше промовирано од белите критичари кои со нивното продорно влијание го обликуваа наративот на џезот - забава со лесни ноти на белите музичари - Едвард О. Бленд се појави како пионер со неговиот филм „Крикот на џезот“ (1959). Наспроти позадината на музичкиот пејзаж во кој доминира промоцијата на лежерните бели музичари, Бленд, со платата од неговата секојдневна работа во поштата, направи филмска драгоценост, кој е спој на фикција и документарен филм.
Во срцето на 35 -минутната кинематографска композиција лежи пулсирачкиот ритам на џезот, жанр кој беше интегриран и во ткаенината на животот на Црната Америка, историјата, политиката и растечкото движење за граѓански права. Филмот на Бленд се трансформирајќи и во истражување - визуелен есеј кој резонира со културата која бара признание и разбирање.
„Крикот на џезот“ содржи изведби на Sun Ra и неговиот оркестар, додавајќи динамичен слој во приказната на Бленд. Филмот станува нишка низ која публиката е поканета да прошета низ богатиот и сложен терен на црнечкиот американски идентитет гледан низ призмата на џезот. Придонесот на Sun Ra, со неговиот авангарден пристап кон музиката, станува и саундтрак и манифест, зајакнувајќи го истражувањето на филмот за суштинската врска помеѓу џезот и црната американска уметност.
Понатаму, филмот е визуелен доказ за храброста и креативноста на Црните уметници кои, и покрај системските предизвици, продолжија да иновираат и да го обликуваат уметничкиот пејсаж. Присуството на Sun Ra служи како жив доказ за авангардниот дух кој проникна во џез сцената, предизвикувајќи ги конвенциите и поместувајќи ги границите на уметничкото изразување.
Наративот на Бленд станува убедлив аргумент за признавање на културната агенција својствена за џезот, спротивставувајќи се на распространетиот наратив кој се обидуваше да го маргинализира неговото потекло и да го сведе на обична забава.
Comments