„Преку нивните фотографии сакам да им дадам на жените шанса да зборуваат сами за себе и да избегнат заблуди и погрешни толкувања, за овие делови од општеството кои се недоволно застапени - особено во западните медиуми. Сакав да фрлам малку светлина и увид во срцата и умот на младите девојки, овие девојки кои носат тешки обврски, како што е чувари на Куранот.Мојот проект го следи секојдневниот живот на ученичките во голем број од овие училишта и го покажува не само нивното патување да станат хафизи , туку и како тие истовремено ги задржуваат соништата и авантуристичката природа на младите жени на нивна возраст. Исто така, ги истражува нивните практики за кршење правилата и забавата на училишниот живот кога не учат. Проектот ми даде шанса да се видам како што бев тогаш.“ - Сабиха Чимен
Од Ерен Орбеј
4 февруари 2023 година
Фотографии на Сабиха Чимен / Магнум
Првата фото-книга на Сабиха Чимен, „Хафиз“, започнува со портрет на деветгодишно дете по име Aтиџе, кое се обидува да го рецитира Куранот напамет. Таа носи виолетов хиџаб, и седи спроти партнерката за учење, слично забрадена, во училница во Истанбул, со лактот потпрен на покривка за маса со туфници, ист како тапетите зад неа. Како и скоро сите субјекти на Чимен - млади Муслиманки запишани во женските курански училишта во Турција - двојката некако проектира и несташлук и дисциплина. Атиџе го потпира своето лице на левата рака и му дава на гледачот непријатен поглед, фрустрирана можеби исто толку од досадата што доаѓа со нејзината задача, како и од прекинот на фотографот. Нејзината соученичка, држејќи ја отворена светата книга и следејќи со синот молив, не и́ нуди на камерата ниту еден поглед.
„Хафиз“ е арапски термин што значи „чувар“ или „заштитник“. Тоа е, исто така, честа резервирана за студентите кои, како Атиџе, ги посветуваат на своето сеќавање сите шестотини и четири страници од Куранот. Обичајот датира од времето на пророкот Мухамед. Поголемиот дел од Арабија бил неписмен - вклучително, според исламската вера, и самиот Мухамед - така што зачувувањето на светиот збор за идните генерации беше должност и одикување што им припаѓаше на хафизите. По смртта на пророкот, калифот Абу Бакр ја составил првата пишана верзија на откровенијата од фрагменти од стихови кои биле врежани на листови од урма и коски од камила. Но, усната традиција, која во значителен дел ја носат жените, опстојува подолго од еден милениум. Само во Турција, повеќе од сто илјади девојчиња поминале низ училиштата за хафиз од седумдесеттите. За многумина од нив, забележува Чимен во воведот на нејзината книга, двете или три години поминати таму ќе бидат единственото формално образование.
Чимен, самоука фотографка, беше испратена во едно такво училиште, во Истанбул, со нејзината сестра близначка, во 1998 година. Сега во своите триесетти години, таа го привикува искуството со жестока носталгија што многу Американци ја резервираат за спомени од летни кампови . Во „Хафиз“, таа се сеќава на неповторливото „игралиште на имагинацијата“, каде што ѕидовите се препотуваа „од здивот на девојките внатре“, а студентските домови „баздеа на скалпови“ кога студентите ги симнуваа марамите на крајот од денот. Секое утро, будејќи се со пеењето на муезинот, девојките брзаа повторно да ги дотераат своите глави, држејќи „остри челични шноли“ меѓу забите, за да ги ослободат рацете и повремено голтајќи ги шноличките додека беа расеани. (Подоцна, пишува Чимен, девојките ги исфрале „со помош на пире од компири“.) Во градините, за време на паузите за учење, соученичките на Чимен правеле од птичји пердуви, обележувачи за нивните Курани или ставале топли камења во нивните џебови за да го „почувствуваат Сонцето“. Во 2017 година, речиси две децении по напуштањето на училиштето, Чимен се врати со половна камера Хаселблад. Во текот на следните неколку години, таа бесчујно ги следеше младите Муслиманки во слични институции низ Турција. „Хафиз“ собира деведесет и девет нејзини портрети, снимени на филм со среден формат, во еден вид посредничка автобиографија, опишувајќи ги авантурите и мелодрамите на девојките од „ретко виден и често погрешно разбран сегмент од општеството“.
Дење, учат на богатиот вез на молитвените килими, во застарената флуоресценција на училниците и во засенчените ќошиња на ходниците. Тие ги потпираат своите свети книги на 'рѓосани радијатори, катедри кои се високи до колена и на избледените постелнини, страниците отворени, писмото осветлено од снопови на сончева светлина. Неколку од субјектите на Чимен позираат за формални портрети со ставови на научна гордост. (Некои Муслимани сметаат дека е несоодветно да се крева гласот или дури и да се прекрстат нозете во присуство на хафиз.) Други го сомелуваат помното испитување на камерата, криејќи се под масите и зад металните шкафчиња, ги заштитуваат лицата со малите дланки и розов чад, инаку повлекувајќи се во осаменоста на нивните студии. Една снимка, незабележителна на прв поглед, покажува само бледи прсти на ученичката, распослани преку навидум празните страници од нејзиниот Куран, но кој таа го чита на Брајово писмо.
Чимен не се плаши од ригидноста што ги дефинира овие рутини. Девојките земаат абдест и се молат пет пати на ден. За време на нивните менструални циклуси,, кога се обесхрабруваат да го допираат Куранот, тие сортираат мувлосани лимони во трпезаријата. „Хафиз“ ги прикажува и мрачните ентериери во кои девојките ги извршуваат своите домашни обврски и неуреденоста која е надвор, кога ја игнорираат берат овошје како смокви или се наведнуваат да го излапаат црвеното месо од лубеницата што експлодирала на улицата.
Иако таблоата се честопати пригушени и монохроматски, субјектите покажуваат тврдоглава индивидуалност, носејќи бледо розеви куфери и собирајќи гуми за бришење во форма на овошје. Сликите посветуваат посебно внимание на нивните разновидни и шарени чевлички. Девојки со марами играат школка, на бетонско игралиште, облеано од дожд, сините набори на нивните наметки се издигнуваат за да откријат обувки кои изгледа дека можеби се Док Мартинс и Ер Џорданс.
На еден од портретите на ролери, девојка со ангелско лице стои рамнодушна во сина покривка и црна абаја, која ги покрива само врвовите на нејзините розови ролери. Меѓу нејзините соученици во училиштето за хафиз, Чимен се сеќава на еднакво разнолика екипа. Имаше „скршени девојки со мртви лица“, „тврдокорни девојки кои ги тероризираа ходниците“, девојки кои не можеа да го научат Куранот „без разлика што и да направеа“ и „мали банди на девојчиња, кои ќе се формираа и распаднеа од причини кои никогаш не ги дознавме“
Во Турција, пред само една деценија беше укината долгогодишната забрана за забулување во државните институции. Како тинејџерка, Чимен ги одложила сопствените планови за на факултет, за да не мора да ја тргне марамата. (Подоцна, таа се здоби со диплома, после додипломските студии по трговија и економија, по што следеше диплома за културни студии.) Во херметичкиот свет на „Хафиз“, неколку фотографии целосно го признаваат сеништето на„ вестернизацијата“ . Еден исклучок е фотографија од исечоци на ѕид од училница, со црвени ознаки „Х“ ставени под оние на кои се прикажани жени во недоволно скромна облека.
За многу од субјектите на Чимен, хиџабот наликува на секоја друга обична училишна униформа, не поограничувачка од кошула со јака или карирано здолниште. За други, пак, облеката сугерира груба индукција во реалноста на зрелоста. Во текот на „Хафиз“, Чимен ги драматизира патувањата на девојчињата од невиноста до искуството, со креативна употреба на страници на преклоп.. Секвенцата која најмногу ќе прогонува покажува жртвено животно фотографирано одблиску, со матирано крзно и застаклено око, проследено со фотографија од крвав камен. Во книгата, овие слики се скриени на позадината на страниците што ја прикажуваат осумгодишната Елиф, на нејзиниот прв училишен ден. На левата страна, таа е фотографирана без марама, како стои со проретчена четка пред фреска на отворено и гледа запрепастено, како суштеството на страницата на опачината. На десната страна, затворањето на втората врата ја открива Елиф на истото место, сега забрадена, но , во нејзиниот фустан со шари, непрепознатлива. Ѕверката е убиена, четката пораснала здивена, а Елиф излегува од рамката со спуштен поглед, носејќи го својот Куран.
Comments